Het verlies van een dierbare snijdt diep. Je verliest niet alleen degene waar je zielsveel van houdt, maar ook toekomst, rituelen, veiligheid. Zeker bij het verlies van een kind, is de pijn vaak onvoorstelbaar groot. Het raakt aan alles: aan je hart, je hoop, je beeld van het leven. De wereld kantelt en niet is meer vanzelfsprekend.

Wat nog leeft, verandert. Ziekte, hersenletsel, dementie brengen afscheid met zich mee terwijl het leven doorgaat. Je rouwt om wie iemand ooit was - of had kunnen zijn - terwijl je tegelijk probeert te blijven dragen wat er nu is.

Wanneer je lichaam of geest je niet meer volgen zoals voorheen, verlies je meer dan alleen functies. Je verliest vertrouwen, vanzelfsprekendheid, vrijheid. Het vraagt dagelijks opnieuw om aanpassen, aanvaarden en ruimte maken voor wat niet meer gaat. 

Wat je had gehoopt, komt niet. Een kinderwens, een loopbaan, een toekomstbeeld dat je dierbaar was. Dit rouwen om wat nooit is gekomen is net zo ingrijpend en verdient evenveel erkenning.

Soms verdwijnen mensen uit je leven zonder afscheid. Door scheiding, ruzie, verwijdering of verlies van contact. Wat over blijft is stilte en onuitgesproken gemis.

Als je jezelf niet meer herkent - door burn-out, trauma, ouder worden of opeengestapelde veranderingen - kun je rouwen om de versie van jezelf die je kwijt bent. Ook dat is verlies dat ruimte verdient.